Photo by San Diego Shooter
Η φωτογραφία είναι ένα σπορ μοναχικό. Όταν είσαι μόνος σου, χωρίς υποχρεώσεις, έχεις την πολυτέλεια να πηγαίνεις ξανά και ξανά σε κάποιο μέρος που σου έκανε «κλικ» μέχρι να πετύχεις το τέλειο φως. Μπορείς να περιμένεις υπομονετικά μέχρι να φύγουν τα σύννεφα ή μέχρι να δύσει ο ήλιος για να πάρεις την πολυπόθητη λήψη. Μπορείς να πάρεις τα όρη και τα βουνά μέχρι να βρεις το τέλειο θέμα και να το «παλεύεις» ένα δίωρο μέχρι να βεβαιωθείς ότι το έχεις καταγράψει από σωστή γωνία. Μπορείς να τη στήσεις όλη την ημέρα στο δρόμο στο σημείο που έχεις εντοπίσει το τέλειο φόντο μέχρι να περάσει ο κατάλληλος περαστικός που θα δέσει με αυτό. Μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις και στο τέλος να πάρεις την τέλεια, προσεγμένη από όλες τις απόψεις φωτογραφία.
Αν ένας άνθρωπος χρειάζεται τη μοναξιά για τους δικούς του προσωπικούς λόγους, η φωτογραφία είναι η τέλεια δραστηριότητα. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους ανθρώπους; Αξίζει να θυσιάσουν τη ζωή τους για μερικές φανταστικές λήψεις; Κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του.
Προσωπικά πιστεύω ότι κανένα χόμπι δεν αξίζει τόσο πολύ ώστε να μας απορροφήσει ολοκληρωτικά. Η ζωή είναι τόσο μικρή που δεν έχουμε την πολυτέλεια να τη σπαταλάμε. Μπορούμε να περνάμε πάρα πολύ καλά και να φωτογραφίζουμε τις όμορφες στιγμές μας. Έτσι απλά, χωρίς πολλή σκέψη, μια φωτογραφία της στιγμής. Μπορεί να μην έχει το τέλειο φόντο, θα έχει όμως το τέλειο συστατικό, τη χαρά. Τη δική μας χαρά. Αυτές οι φωτογραφίες είναι που αγαπάμε περισσότερο. Τις μοιραζόμαστε μόνο με τους δικούς μας ανθρώπους, όχι με κριτικούς φωτογραφίας.
Κάποια στιγμή θα βρεθούμε μπροστά σε ένα φανταστικό θέμα και θα το φωτογραφίσουμε. Ακόμη κι αν έχουμε οικογένεια ή υποχρεώσεις και μας πιέζει ο χρόνος, μια αξιοπρεπή φωτογραφία θα τη βγάλουμε. Όσο λιγότερο χρόνο έχεις, τόσο περισσότερο εκπαιδεύεσαι στο να παίρνεις το επιθυμητό αποτέλεσμα σε μια-δυο λήψεις. Αν το φως δεν είναι το κατάλληλο, απλά το ξεχνάς. Κάπου παρακάτω θα βρεθεί άλλο θέμα με το κατάλληλο φως.
Μπορούμε να συνδυάσουμε ζωή με φωτογραφία αρκεί να μη φωτογραφίζουμε με γνώμονα να αποσπάσουμε καλές κριτικές ή να γίνουμε γνωστοί. Να το κάνουμε για την τρέλα μας, για τον εαυτό μας και για την παρέα μας. Η φωτογραφία μπορεί να συνοδεύσει τις όμορφες στιγμές μας.
Συγγραφή: Αndreas Langousis
Κάθε φωτογραφία κρύβει μια ιστορία 
ωραίο κείμενο…
Πολύ χάρηκα τα λόγια σας, αγαπητέ κύριε, και στις επιστημονικές συμβουλές Φωτογραφίας, αλλά περισσότερο τις απλές διαπιστώσεις, πιο πάνω! Αυτό συμβαίνει και με μένα! Από παιδάκι βγάζω όμορφες φωτογραφίες, με θέμα, με νόημα, που έχουν κάτι να πουν! Δεν έχω ούτε χρόνο ούτε ευχαίρια να σπουδάσω φωτογραφία, αν και πολύ θα το ήθελα! Αλλά η μηχανούλα μου είναι μέσα στην τσάντα μου πάντα, και αν κάτι με συγκινήσει, το παίρνω μαζί μου για πάντα!
Το φυτό με τα κίτρινα λουλουδάκια που φωτογραφίσατε, είναι ο μάραθος!
Αγαπητή Ειρήνη, γράφεις στον πλυθηντικο και με κάνεις να αισθάνομαι κάπως παππούς. Θα ήθελα να δω τη δουλειά σου αν την έχεις ανεβασμένη στο flickr ή κάπου αλλού. Μου αρέσει πολύ να βλέπω φωτογραφίες, με ταξιδεύουν. Ειδικά οι φωτογραφίες που έβγαλαν άνθρωποι που τους αρέσει η δική μου δουλειά συνήθως είναι πιο κοντά στα γούστα μου.
Μου αρέσει πολύ αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων… Διάβασα επίσης το »λίβελο» για τη φωτογραφία δρόμου και εκτός του σατυρικού, έπιασα το κεφάλι μου να ανεβοκατεβαίνει συγκαταβατικά πολλάκις!
Πολύ όμορφες φωτοζ, αλλά και το συνολικό περιεχόμενο του μπλογκ. Κύριε, βρίσκεστε υπό παρακολούθηση!
Ευχαριστώ για τα κοπλιμέντα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερα σατυρική διάθεση όταν έγραφα για τη φωτογραφία δρόμου. Σοβαρά, κάπως έτσι αισθάνομαι στην πραγματικότητα.